İnsanoğlunun bu çağda hayatı boyunca yaptığı tek şey, ”Tüketmek için üretmek, üretmek için tüketmektir” İçinde bulunduğumuz ve yaşamakta olduğumuz asra rahatlıkla israf asrı da diyebiliriz. Her asırda israf vardır ve olmuştur, ama bu asırdaki israf çılgınlığı bambaşka boyutlarda… Evet, bu çağda insanlar ekmeklerini naylon poşette, domates, peynir, süt… Hepsi plastik kaplarda, su plastik şişelerde… Kısacası basit bir kahvaltı yapmaya kalkarsanız, bir poşet dolusu çöp bırakmak zorundasınız. Yaşanan bu israf çağında doğaya ancak bu kadar zulmedilir. İnsanlar ihtiyaçları olmayan şeyleri alıyor, tüketiyor, tüketemediğini de çöpe atıyor. Çağa ayak uydurmak için üretilen her şeyi tüketmek zorunda kalıyor. İnsanoğlunun bu çağda hayatı boyunca yaptığı tek şey, ”Tüketmek için üretmek, üretmek için tüketmektir” Büyük şehirlerde alışılagelen manzara hep aynı… Hepimiz biliyor ve yaşıyoruz. Toplu taşıma araçları sabahın ilk saatlerinde tıka basa doluyor. Kadın- erkek  et yığını olarak birbirine yapışıyor, kapılar üzerlerine kapanıyor. Ve insanlar bu duruma alışmak zorunda kalıyor. Öte yandan bir anda elektrikler kesilse doğada yaşamak için hiçbir becerisi olmayan insanlar… Paketlenmiş ve dondurulmuş gıdalarla beslenen çocuklar ve gençler… Hijyen adına kimyasallarla yaşamak zorunda olan kadınlar… Evet, bu çağda insanlar maalesef böyle bir hayatı sürdürmek zorunda kalıyor. Bu çağın en büyük sorunu gıda ve kaynak israfıdır. Garip olan şu ki, herkes israftan şikâyet ediyor ve yakınıyor. Ama sadece şikâyet ediyor. Ona göre israfı yapan kendisi değil, başkasıdır. Dünya Gıda Örgütünün 2020 yılı raporuna göre Dünya’da üretilen gıdanın yaklaşık 3’te biri israf oluyor. Buna karşılık Dünya nüfusunun yaklaşık %yüzde 10’u  (750 Milyon) açlık ile boğuşuyor. Oysa israf edilen gıdanın sadece 4’te biri kurtarılsa bu insanlar açlıktan kurtulacak. Bu iş’te bir garabet var, değil mi?